เดินทางกลับจากไทยมาด้วยความเหน็ดเหนื่อย ข้ามน้ำ ข้ามฟ้า ข้ามทะเล และข้ามเส้นชีวิตอะไรอีกมากมายที่บ้านเมืองไทย มาเพื่อแสวงหาสิ่งที่เป็นอะไรใหม่ๆให้กับชีวิต บางครั้งก็รู้สึกว่าดีที่มีอะไรที่แปลกใหม่เข้ามาหาชีวิตเราประจำ แต่บางครั้งของอารมย์ก็ย้อนนึกถึงความสะดวกสบายที่เมืองไทย หัวสมองและห้วงคิดชอบตั้งคำถามเสมอว่า ทำไมคนเราต้องดั้นด้น หรือมีความคิดที่ต้องการมาแสวงหาในดินแดนตะวันตก อะไรคือเสน่ห์มนต์ที่เรียกร้องให้เดินทางมา ทนเหน็ดเหนื่อยต่อการนั่งเครื่องบิน หลายสิบชั่วโมงมาเพื่อสิ่งใด เพื่อสิ่งนี้หรือ....ใช่หรือไม่
หัวสมองนึกอะไรไม่ออก เพราะหิวต่อการเดินทางมาที่นั่งเครื่องบินภายในประเทศ จากซานฟรานซิสโกจนมาถึงสนามฟิลาเดียเฟีย ระยะเวลานั่งเหมือนกับนั่งเครื่องบินจากไทยถึงญี่ปุ่นเลย
ดาไม่ได้ทานอาหารอะไรบนเครื่องบิน คราวนี้อุตส่าห์ หยิบบัตรเครดิตรอสจ๊อตมาขายอาหารให้เรา
แต่ความโชคดีที่ไม่ต้องเสียเงิน มาถึงหน้าเราอาหารหมดพอดี เหลือแต่ถั่วขายเท่านั้น
ดาเลยต้องหิ้วท้องโกรกกราก มาตลอดไฟท์เดินทาง
พอเจอหน้าคนรับที่สนามบิน ก็รีบบริการจัดการซื้อ Anntie Ann ให้ทาน ก่อนออกจากสนามบินเพื่อกลับบ้าน
เช้าวันใหม่ก็รีบจัดการออกไปหาอะไรทานที่ร้านอาหารทันที เห็นร้านอาหารเวียดนามเพิ่งมาเปิดบริการใหม่สดๆ ร้อน เลยต้องขอรีบลิ้มลองรสชาติกันหน่อย
Saigon Habour Cuisine
จานแรกเหมือนยำเลยค่ะ เปิดมาเห็นเช้าๆแบบนี้ทำเอาน้ำลายสอ
ReplyDeleteเป็นเมนูปลาหมึกชุบแป้งทอด แล้วผัดกับพริกหวานน้ำมันงานะ แต่ชื่อรายการเรียกว่าอะไรไม่รู้ ลองสั่งไปแบบมั่วๆ รสชาตออกมาก้ทานอร่อยดีนะ
ReplyDelete