วันนี้มานั่งนึกวันเก่าๆ วันที่แม่เหนื่อย และเศร้าใจ วันที่แม่ยกเลิกเดินทาง Nov23,2010 วันนั้นอาการดาขั้นโคม่าเลย อิ่มทิพย์ กินอะไรไม่ลง นอนซมอยู่ในห้องนอน จำได้ว่าวันนั้นก่อนที่ลูกชายจะไปเรียน ลูกตักข้าวมาเสริฟให้แม่ยังห้องนอน และเรียกแม่กินข้าว แม่ทานข้าวเถอะ อย่าเสียใจเลย อย่าลืมกินข้าวนะแม่นะ.. ปกติแล้วลูกชายเป็นคนพูดน้อย ไม่แสดงออกอะไรมากมาย ดาเห็นภาพนี้แล้ว ดายังแสวงหารักที่ไหนอีกทำไม ที่บ้านเรายังมีรักที่บริสุทธิ์รออยู่ ลูกชายที่แสนดีของแม่
ชีวิตผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ผกผันจากคนที่ไม่เคยคิดจะต้องมาเริ่มต้น หรือค้นหาสิ่งใหม่ให้กับบั้นปลายชีวิตในต่างแดนประเทศสหรัฐอเมริกา ดินแดนที่แตกต่างทั้งวัฒนธรรม อาหารการกิน การอยู่ ดินแดนไม่ใช่บ้านเกิดเมืองนอนของเรา ต้องเสียสละทุกสิ่งที่เคยมี และต้องเริ่มเรียนรู้กับสิ่งใหม่ๆจากศูนย์ ณ. เมือง Havertown Pennsylvania USA
Wednesday, August 17, 2011
Subscribe to:
Post Comments (Atom)

- DaDaLove
- ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษ ยังมีโมหะ โทสะ โลภ โกรธและหลง เหมือนกับคนอื่นๆ แต่ทุกลมหายใจ ณ.เวลานี้ มีแต่วันนี้และพรุ่งนี้ คิดดี ทำดี และเป็นกัลยาณมิตรที่ดี สร้างกุศลให้ลูกหลาน
ลูกชายหล่อจัง หน้าเหมือนคุณดาเลย
ReplyDelete