น้ำตาผู้ชาย

จำได้ว่า March 7,2009 เป็นวันที่เดินทางกลับไทย หลังจากที่ดาได้เลื่อนตั๋วกลับไทย ไปมาหลายรอบ เวลาดีกัน ดาก็เลื่อนตั๋วออก เวลางอนกัน ดาก็เลื่อนตั๋วเดินทางกลับไทยให้เร็วขึ้น เป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตซะจริงเลย ในที่สุดแล้วตัวเองก็อยู่อเมริกาจนถึงวันสุดท้ายที่มีวีซ๋าท่องเที่ยวอยู่ 6 เดือนเต็ม ที่เรียนรู้และศึกษานิสัยซึ่งกันและกันมา ดีกันบ้าง สวิทกันบ้าง งอนกันบ้าง เดี๋ยวก็มาบอกว่าไม่กล้าคบกับเราบ้างเพราะกลัวโดนคนไทยหลอกเรื่องวีซ่า ซึ่งเป็นปัญหาโลกแตกที่อเมริกันทั่วไปจะได้ยินเรื่องนี้มาเสมอ เพื่อนบางคนเตือนให้เลิกบ้าง เพื่อนบางคนก็สนับสนุนให้คบกันต่อบ้าง แต่ระยะเวลาพิสูจน์คนได้ว่า ความจริงใจหญิงไทยก็มีดีได้เหมือนกัน ดาอยู่จนถึงวินาทีสุดท้ายที่มีสิทธิ์ที่จะยืน เหยียบประเทศอเมริกา แม็ท มัมมี่และแดดดี้ ขับรถไปส่งดาที่สนามบิน Philladelphia International Airport โดยที่ครอบครัวแม็ทให้ความกรุณาขับรถมาส่งที่สนามบิน ท่านทั้งสองบอกกล่าวลาและคำอวยพร โชคดีต่อการเดินทางกลับบ้านเมืองไทยและมีความสุขกับครอบครัวเราที่ไทย ดาก็บายแอนเซย์แท้งค์กิ้ว พร้อมกับเดินเพื่อเข้าช่องประตู แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันที่ดาได้เห็น แม็ทเดินตามและมองดาตลอดช่วงเวลาที่เราต้องเข้าด้านใน เหมือนในหนังยังงัยยังนั้น ดาหันหน้ากลับและยืนมองจนวินาทีสุดท้าย ดาเห็น น้ำตาผู้ชายที่ชื่อแม็ท เขาร้องไห้ ที่ต้องจากเรา และเห็นปากเขาพูดเสมอ I love you...I love you.....ใจเราพองโตมาก ณ.เวลานั้น